Niklowanie jest najpopularniejszym procesem galwanotechnicznym. Atrakcyjny wygląd, duża odporność korozyjna i korzystne własności mechaniczne przemawiają za jak najszerszym stosowaniem niklu (Ni) w celach dekoracyjno-ochronnych i technicznych. Nikiel w galwanotechnice znalazł zastosowanie znacznie później niż miedź i srebro, lecz już w XX-tym wieku niklowanie stało się najbardziej rozpowszechnioną metodą „uszlachetniania” powierzchni metalowej. Szerokie stosowanie tego procesu galwanotechnicznego spowodowane jest przede wszystkim fizyko-chemicznymi własnościami elektrolitycznie osadzonego niklu. Nikiel wskutek zdolności pasywowania się jest dostatecznie odporny na działanie atmosfery, alkaliów i niektórych kwasów.

W odróżnieniu od miedzi nikiel na powietrzu wykazuje większą odporność i długo zachowuje połysk. Osadzony w odpowiednich warunkach zwiększa powierzchniową twardość metalu, a ogólnie biorąc, w każdym przypadku niklowania jego twardość jest znacznie wyższa niż miedzi, dzięki czemu przedmioty niklowane są odporniejsze na ścieranie. Przez niklowanie osiąga się dwa cele: ochronę metalu podłoża przed korozją i polepszenie wyglądu powierzchni. Powłoki niklowe najczęściej nakłada się na zewnętrzne części samochodów, rowerów, różnych aparatów, przyrządów, narzędzi chirurgicznych, przedmiotów gospodarstwa domowego itp.

W firmie Galvano Aurum powłoki niklowe stosowane są najczęściej jako podwarstwy dla nakładanych powłok metali szlachetnych.